تب طلا یا گلد راش چیست؟

تب طلا یا گلد راش (Gold Rush)، به هجوم سریع جویندگان ثروت به محل ذخایر طلای تازه کشف شده می‌گویند. تب طلا در قرن نوزدهم در ایالات متحده، استرالیا، کانادا و آفریقای جنوبی رخ داد.

در 24 ژانویه، زمانی که جان ساتر مشغول ساخت کارخانه چوب بری بود، نجار او، جیمز دبلیو مارشال، در آنجا طلا پیدا کرد. ساتر و مارشال توافق کردند که شریک شوند، و علیرغم تمام تلاششان برای مخفی نگه داشتن این راز، به زودی توسط هزاران جوینده بخت و اقبال، محاصره شدند.

در سال بعد، حدود 80 هزار نفر به میدان های طلای کالیفرنیا رفتند. به این افراد فورتی ناینرز یا به انگلیسی forty-niners (به عنوان جویندگان ثروت در سال 1849) می‌گویند که دو رقم آخر سال مربوطه را نشان می‌دهد. اینگونه بود که تب طلا در کالیفرنیا شگل گرفت. در ادامه تا سال 1853 به تعداد 250 هزار نفر از آنها به طلا رسیدند. پس از آن تب طلا کاهش یافت. کارآمدترین سپرده ها تمام شده بود و سرمایه و ماشین آلات سازمان یافته جایگزین تلاش های افراد معدنچی-ماجراجو با عملیات کارآمدتر و تجاری تر شد. به همین ترتیب، اردوگاه‌های غیرقانونی و خشونت‌آمیز معدن جای خود را به سکونتگاه‌های دائمی با سازمان‌دهی شده دولت و مجری قانون دادند. آن سکونتگاه هایی که در زمان تمام شدن طلا فاقد سایر فعالیت های اقتصادی قابل دوام بودند، به زودی به شهرهای ارواح تبدیل شدند.

صنعت کشتیرانی نیز در تب طلای کالیفرنیا به اوج خود رسید.

مطالعه بیشتر:

آثار باستانی تب طلا در کالیفرنیا از کشتی غرق شده در سال 1857 به قیمت یک میلیون دلار فروخته شد

هجوم بزرگ بعدی طلا در استرالیا در سال 1851 آغاز شد، زمانی که ذخایر غنی در مناطق بالارات (Ballarat) و بندیگو ویکتوریا  (Bendigo regions of Victoria) یافت شد. این موضوع، حفاران را از سراسر استرالیا و انگلیس تا اوایل دهه 1860 به شهر اصلی ویکتوریای ملبورن کشاند. در حالی که طلای یافت شده در آمریکای شمالی معمولاً به شکل گرد و غبار یا دانه های بسیار ریز بود، در استرالیا طلا به شکل قطعاتی با اندازه و ارزش بزرگ بود. بزرگترین و معروف‌ترین آنها، قطعه‌ای بود با نام قطعه هولترمن یا  هولترمن ناگت (Holtermann Nugget)

این قطعه در سال 1872 در معدن طلای ستاره امید (Star of Hope) در نیو ساوت ولز کشف شد. اگرچه این طلا به عنوان قطعه هولترمن لقب گرفت، اما در واقع یک قطعه نبود. وزن آن 285 کیلوگرم بود و مخلوطی از طلا، کوارتز و تخته سنگ بود. ارتفاع آن 144.8 سانتی متر و عرض آن 66 سانتی متر و ضخامت آن 10.2 سانتی متر بود. ارزش 93.2 کیلوگرم طلای استخراج شده از این نمونه به قیمت امروز 5.2 میلیون دلار برآورد شده است.

برنهارت اتو هولترمن (Bernhardt Otto Holtermann)، مهاجر و جستجوگر آلمانی، به عنوان کاشف این قطعۀ با ارزش شناخته شد. با این حال، زمانی که معدنچیان (که از هولترمن باتجربه‌تر بودند) به طور مستقیم بر خلاف دستورات او در معدن عمل کردند، به صورت کاملاً اتفاقی این شی را کشف کردند.

دیگر تب طلا که ابعاد کوچکتری داشت در آمریکای شمالی در امتداد رودخانه فریزر در بریتیش کلمبیا (1858)، در Comstock Lode در نزدیکی ویرجینیا سیتی در نوادا (1859-1860)، در امتداد کریپل کریک در کلرادو (اواخر دهه‌های 1850، 1890) رخ داد. سرمای شدید مشخصه یکی از آخرین تب‌های طلا در آمریکای شمالی بود، در امتداد رودخانه کلوندایک و دیگر شاخه‌های رودخانه بالای یوکان در قلمرو کانادا در سال 1896. این تب تا سال 1898 به‌طور کامل تحت تأثیر قرار گرفت و شهر جدید داوسون به وجود آمد. تب طلای کلوندایک کوتاه مدت بود و اساساً تا سال 1899 پایان یافته بود.

تب طلای آفریقای جنوبی از نظر ماهیت کاملاً متفاوت از آمریکای شمالی و استرالیا بود. در سال 1886 یک جوینده الماس از کیمبرلی به نام جورج هریسون (George Harrison) طلا را در منطقه ویت واترسرند یا رند در ترانسوال کشف کرد. در پایان سال این منطقه به عنوان یک میدان طلا اعلام شد و روستایی به نام ژوهانسبورگ به عنوان مرکز آن شناخته شد و کاوشگران بسیاری به آنجا نقل مکان کردند. پس از اولین هجوم جویندگان ثروت به ویتواترزند، سرمایه داران معادن الماس کیمبرلی شروع به خرید قطعات معدنی در آنجا کردند و بسیاری از شرکت های معدنی کوچک به تدریج در شرکت های بزرگ معدنی ادغام شدند. آن‌ها به تنهایی می‌توانستند تخصص فنی و تجهیزات گران‌قیمت معدن و پالایش مورد نیاز برای پردازش مؤثر «صخره‌های» طلادار Witwatersrand را بپردازند. برخلاف میدان‌های طلای آمریکای شمالی و استرالیا که معمولاً پس از چند سال یا یک دهه کار از بین می‌رفتند، عملیات معدنی ویت‌واترسرند از دهه 1890 به طور مداوم رشد کرد و اکنون از بزرگترین تولیدکنندگان طلا در جهان هستند.

منبع: وب سایت بریتانیکا